Τι κόλλημα κι αυτό με το Λαβράκι...

Πριν αρκετά χρόνια το ψάρεμα που ασχολιόμουν συστηματικά ήταν το εγγλέζικο (Match) και το Bolognese. Τότε το ψάρι που με έκανε να "κολλήσω" με τους φελλούς ήταν αναμφισβήτητα ο Σαργός. Μάλιστα λόγω της μετακίνησησής μου στα Χανιά -μια περιοχή που βρίθει από Σαργούς- το ψάρι αυτό κυριαρχούσε στο καλάθι μου στα περισσότερα ψαρέματα. Θεωρούσα μάλιστα -και θεωρώ ακόμα- οτι χωρίς Σαργό, εγγλέζικο δεν θα υπήρχε για μένα (και ίσως και για τους περισσότερους).

 

Εκείνη την εποχή ξεκινούσα να μαζεύω ότι πληροφορία έβρισκα για το Spinning. Πίστευα μέσα μου (διαίσθηση?) οτι αυτό το ψάρεμα θα με απασχολούσε στο μέλλον. 

Η ώρα αυτή δεν άργησε να έρθει και κάποια στιγμή άρχισα κουβέντες και ερωτήσεις στους πιο έμπειρους.

Παρατηρούσα οτι όλοι συμφωνούσαν σε ένα πράγμα : 

"Το Λαβράκι είναι όλα τα λεφτά στο Spinning" .

Ήταν ξεκάθαρη μια "εξάρτηση" των -λίγων τότε- αρθρογράφων spinners με το Λαβράκι. Η σχέση τους μαζί του ήταν περίπου ίδια με τη σχέση των "εγγλεζάδων" με το Σαργό. Εκείνο τον καιρό το Λαβράκι απασχολούσε σχεδόν αποκλειστικά τα άρθρα που δημοσιεύονταν.  Όπου και να κοιτούσε κανείς έβλεπε Λαβράκια και λίγα (πολύ λίγα) Γοφάρια και Λούτσους.



Εκείνες τις μέρες το Λαβράκι αντιπροσώπευε τον κύριο και ίσως  τον μόνο στόχο υψηλής αξίας για τον παράκτιο Spinner. Τα πράγματα τώρα είναι τελείως διαφορετικά. Θυμάμαι να διαβάζω για Μαγιάτικα και Συναγρίδες, τα οποία υπήρχαν μόνο ως ουτοπικός στόχος και μόνο κατά (πολύ μεγάλη) τύχη.
Θυμάμαι μια φωτογραφία του Quattrochii που με είχε στοιχειώσει, με μια μεγάλη Λίτσα ακουμπησμένη στο γόνατό του. Έλεγα οτι αυτά τα ψάρια είναι "εκτός στόχων" και μακρινά όνειρα. Λίγο πολύ το ίδιο έλεγε και ο ίδιος τότε...

Στιγμιότυπο απο το Thalassa με τη φωτογραφία που με στοίχειωνε

Ποιός μπορεί να πει τώρα οτι Μαγιάτικα, Λίτσες και Συναγρίδες είναι ουτοπικός στόχος? 
Πλέον και τα εργαλεία υπάρχουν, αλλά και οι τεχνικές.
Λόγω της σχέσης μου με το Shore Jigging, έχω βρεθεί πολλές φορές μπροστά στο σχεδόν ρητορικό ερώτημα από διάφορους φίλους : " Ποιό είναι το καλύτερό σου ψάρι?" . Και βέβαια το λέω ρητορικό γιατί όλοι -μα όλοι- θεωρούν οτι θα απαντήσω "Συναγρίδα" !
Έτοιμος ο άλλος να πάρει πάσα από την απάντησή μου και να αρχίσει να μου λέει για Συναγρίδες και άλλα "τέρατα" και ξαφνικά παίρνει την απάντηση... "Το Λαβράκι !!! "
Και βέβαια η αμηχανία και απογοήτευση (γιατί η "πάσα" δεν έγινε) είναι έκδηλη...

Αφού τα "κάστρα έπεσαν" και βέβαια μιλώ για τις Συναγρίδες, (πάντα ήταν ένα όνειρο για μένα) αλλά και τα Μαγιάτικα, και αφού έσβησε η φωτιά των ανικανοποίητων στόχων μετά από επανειλλημένες επιτυχίες σε αυτά τα ψάρια, έμεινε πια καθαρό το τοπίο για να έχει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Το δικό μου?  Ποτέ κανένα ψάρι δε με συγκίνησε περισσότερο από το Λαβράκι.
Μήπως έπιασα περισσότερες Συναγρίδες και Μαγιάτικα από ότι Λαβράκια?  Όχι βέβαια!
Μήπως είναι περισσότερο μαχητικά από ότι τα προηγούμενα δύο? Δεν τίθεται καν θέμα.
Τότε γιατί αυτό το κόλλημα με το Λαβράκι? Τόσα ψάρια -και σημαντικά μάλιστα- έχουν λυγίσει το καλάμι μου αλλά και των περισσοτέρων.

Πολύτιμο ψάρι αλλά...

Όμως τι άλλο θα μπορούσε να είναι? Ποιό άλλο ψάρι κάποιου σεβαστού μεγέθους μπορεί, να κρύβεται ακριβώς πίσω απο το βραχάκι που είναι πέντε μέτρα μακριά σου?
Ποιό ψάρι μπορεί να βρίσκεται στο ποιό αναπάντεχο μέρος που θα μπορούσες να φανταστείς και με μια ξαφνική έκρηξη "από το πουθενά" , να εξαφανίσει το δόλωμά σου και να λυγίσει με βιαιότητα το καλάμι σου?
Γιατί μεγάλος μαχητής μπορεί να μην είναι, αλλά όταν πιαστεί αρκετά κοντά σου, το πρώτο φευγιό έχει αρκετή δύναμη αν και μικρό σε διάρκεια.,
Ποιό άλλο ψάρι ενεδρεύει στα ρηχά και κάποιες φορές όταν συναπαντηθείς μαζί του -χωρίς να βαστάς καλάμι- το βλέπεις ξεκάθαρα οτι σε κοιτάει και σε ζυγίζει σαν πιθανή απειλή?
Ποιό άλλο ψάρι το συναγωνίζεται σε ευφυία?
Ποιό άλλο ψάρι - κυνηγός μπορεί να πλησιάσει έστω, την γεύση (καθαρά προσωπικό αυτό) ενός δίκιλου Λάβρακα  ?
Θα μπορούσα να απαριθμώ πολλούς ακόμα λόγους, για τους οποίους είναι τόσο σημαντικό -κυριολεκτικά πολύτιμο- για μένα, αλλά νομίζω το πνεύμα είναι σαφές...

 
Θα μου πει κάποιος οτι υπάρχουν και τα Γοφάρια και οι Λίτσες. Και βέβαια υπάρχουν. Και αυτά μπορεί να τα πιάσεις σε πολύ εντυπωσιακά ψαρέματα.  Ψαρέματα που θα σου αφήσουν εικόνες να τις θυμάσαι για πάντα. Αλλά κανένα από τα δύο αυτά ψάρια, δεν συγκεντρώνει όλα αυτά τα πλεονεκτήματα -και τόσα ακόμα- μαζί.  Μπορεί το φευγιό της Λίτσας να μην έχει ταίρι, αλλά το χτύπημα του Λάβρακα στα ρηχά νερά και κοντά σου, επίσης δεν έχει ταίρι.


Σκέφτομαι οτι τα χρόνια θα περάσουν και αν είμαστε τυχεροί (και σώφρονες) θα ψαρεύουμε Λαβράκια και μετά από πολύ καιρό. Και τότε θα υπάρχουν κι άλλα ψάρια κυνηγοί στη θάλασσα. Ίσως τότε κάποιος μικρός ψαράς να κοιτάει πώς γυαλίζουν τα μάτια του μπαμπά του, όταν πιάνει ένα μεγάλο Λαβράκι και να αναρωτιέται μέσα του...

Τι κόλλημα κι αυτό με το Λαβράκι...?

Read More "Τι κόλλημα κι αυτό με το Λαβράκι..."

Μια βολή ακόμα...

Έχει σκεφτεί κανείς τι είναι αυτό που σε κάνει να σηκωθείς χαράματα από το ζεστό σου κρεββάτι για να πας μέσα στο κρύο και -πολλές φορές- τη βροχή, να ψαρέψεις?  Τι είναι αυτό που ανυπόμονα περιμένεις ήδη από το προηγούμενο βράδυ που κανόνισες το ψάρεμα?
Σίγουρα η απάντηση είναι εύκολη : Η αγάπη και το μεράκι για το ψάρεμα. 
Όμως ακόμα ειδικότερα, τι είναι αυτό που,  αντί να πας για Match Fishing ή Surf Casting ή οτιδήποτε άλλο, σε έκανε να αρπάξεις το σάκο με τα τεχνητά και το καλάμι του Spinning και να μαστιγώνεις ασταμάτητα τη θάλασσα?
Τι είναι αυτό που σε κάνει να ρίξεις μια βολή ακόμα?

Πόσες και πόσες γραμμές δεν έχουν γραφτεί περιγράφοντας την πάλη με κάποιο δυνατό ψάρι...
Σε Casting, είτε σε Match, είτε σε Shore Jigging (ειδικά εδώ), ή στο κλασσικό Spinning, όλοι σχεδόν οι αρθρογράφοι αλλά και οι υπόλοιποι ψαράδες, έχουν αφιερώσει αρκετό χρόνο να περιγράφουν τα τραβήγματα του ψαριού τροπαίου. Ούτε και θυμάμαι πόσες γραμμές έχω αφιερώσει και προσωπικά για να γράφω αφηγήσεις από ψαρέματα. Άλλα πρόχειρα και άλλα δημοσιευμένα, αλλά η μάχη με το ψάρι πάντα είναι τα 3/4 του άρθρου.
Άρα η πάλη με το ψάρι θα έπρεπε να είναι το κίνητρο.
Έτσι δεν είναι...?

Από την άλλη δίκιο θα είχε και κάποιος να ισχυριστεί οτι αν δεν πιάνει ψάρια και δεν τα βγάζει, δεν έχει κίνητρο. Ποιός θα του έλεγε οτι κάνει λάθος?  Μπορεί πράγματι το πετυχημένο ψάρεμα να μην κρίνεται από το πόσα νεκρά ψάρια υπάρχουν γύρω σου, αλλά πώς να το κάνουμε, θες να πιάσεις και το ψάρι σου. Σίγουρα το αποτέλεσμα είναι ένα σημαντικός παράγοντας για την κάθε εξόρμηση.
Άρα αυτό πρέπει να είναι το κίνητρο?


Κάποιος πάλι, μπορεί να ισχυριστεί οτι και μόνο η επαφή με τη θάλασσα, είναι αρκετή για να τον ξαναστείλει στην παραλία, αλλά η επαφή με τη θάλασσα έχεις και με άλλες τεχνικές. Και μη βιαστεί κάποιος να πει οτι με το Spinning η επαφή είναι εντονότερη, θα είναι ψέμα.
Άρα?

Φαίνεται οτι τα κίνητρα μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά για τον καθένα, αλλά μιας και το τράβηξα μέχρι εδώ, θα πω και τη δική μου άποψη. Έχω την αίσθηση όμως οτι πολλοί θα συμφωνήσουν.

Σχεδόν σε όλες τις αφηγήσεις που έχω γράψει, κάθε φορά πασχίζω να βρω τρόπο να περιγράψω αυτή τη στιγμή και κάθε φορά αποτυγχάνω. 
Πόση αδρεναλίνη με κατακλύζει όταν το χτύπημα δεν το περιμένω και πόση μαζί με ενθουσιασμό όταν το χτύπημα έρχεται ακριβώς τη στιγμή και στο σημείο που περιμένω...
Με ποιές λέξεις να το περιγράψω αυτό το κύμα που με κατακλύζει, όταν ένα απαλό "τακ" διαδέχεται ένα ξέφρενο φευγιό. Εκείνη τη στιγμή που μέσα σε όλους τους χειρισμούς, παράλληλα το μυαλό ψάχνει να δώσει ταυτότητα στο ψάρι και να το χειριστεί αναλόγως...
Πώς να περιγράψω τη στιγμή που ένα Μαγιάτικο χτυπάει το jig και λυγίζει ανεξέλεγκτα το καλάμι απειλώντας να με παρασύρει κι εμένα μαζί του!!!
Με ποιό τρόπο να περιγράψω την ώρα που ένα απαλό "τακ" με κάνει να "καρφώσω" το Λούτσο που πιστεύω οτι τσίμπησε και ενώ μέχρι τότε τα ψάρια είναι μικρά, ξαφνικά ένα τρομακτικής έντασης φευγιό με δυνατά τινάγματα φανερώνει οτι έπιασα ένα κτήνος...


Νομίζω οτι είναι πέρα από ξεκάθαρο πως αυτό που προσωπικά με κάνει να πηγαίνω κάθε φορά στη θάλασσα, αυτό που με κάνει να ρίξω ακόμα μια βολή είναι εκείνη η μαγική στιγμή... Το χτύπημα!!! 
Κάτι που με ακολουθούσε από την αρχή και τελικά, εδώ που το σκέφτομαι γράφοντας αυτές τις γραμμές, σε ότι ψάρεμα και αν έκανα, αυτό που περίμενα πάντα ήταν αυτή η μαγική στιγμή που το καλάμι λυγίζει απότομα, ο φελλός βούλιαζε, ή το jig "κάπου" σταμάταγε και μετά αυτό το "κάπου" ξέσπαγε σε δυνατό φευγιό.
Πάντα αυτό που μου έδινε δύναμη για μια ακόμα βολή, ήταν αυτή η αναμονή του μεγάλου τσιμπήματος...

Θα μου πεις, "δηλαδή η πάλη με το ψάρι δεν σε ενδιαφέρει?"

Και βέβαια με ενδιαφέρει. Άλλωστε όπως προείπα, και εδώ έχω γράψει "παραμυθάκια" (Fairy tales) όπου περιγράφω τέτοιες μάχες. Και πώς θα μπορούσα άλλωστε να κάνω αλλιώς, όταν η μάχη με κάποιο μεγάλο ψάρι προσφέρεται για περιγραφή με εικόνες.

Και η πάλη αλλά και το αποτέλεσμα με κάποιο δυνατό ψάρι παραδομένο μέσα στην απόχη, είναι εκ των ουκ άνευ και θα ήταν από ψέμα μέχρι υπερβολή να πω οτι δεν με ενδιαφέρουν, ή οτι έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Είναι δύσκολο στη διατύπωσή του, αλλά θα προσπαθήσω να το αποδώσω.



Για μένα το ψάρεμα είναι σαν ένα ψηφιδωτό. Όλες οι ψηφίδες είναι το ίδιο σημαντικές. Έστω μια να λείπει, το ψηφιδωτό χαλάει. Η επαφή με τη θάλασσα, η επιλογή δολωμάτων, η δημιουργία συλλογής από γυαλιστερά ψαράκια, η πάλη με κάποιο ψάρι, το να κρατάω το ψάρι στα χέρια μου μετά, η ανέλπιστη επιτυχία από μια Συναγρίδα ή ένα καλό Λαβράκι, όλα αυτά και τόσα ακόμα είναι οι ψηφίδες στο δικό μου θαλασσινό ψηφιδωτό.
Όμως στο κέντρο βρίσκεται μια μεγάλη έντονη ψηφίδα, που χωρίς αυτή όλα τα υπόλοιπα χάνουν το χρώμα τους. Είναι αυτή που δίνει ζωή σε όλο το ψηφιδωτό.
Είναι αυτό που σε κάθε ψάρεμα, ακόμα και σε άψαρες μέρες, με ωθεί να κάνω μια βολή ακόμα...
Η μαγική στιγμή του τσιμπήματος και της πρώτης αντίδρασης του ψαριού. Όσο πιο έντονη τόσο το καλύτερο!

Πάω για ψάρεμα ...

 

Read More "Μια βολή ακόμα... "