Μια βολή ακόμα...

Έχει σκεφτεί κανείς τι είναι αυτό που σε κάνει να σηκωθείς χαράματα από το ζεστό σου κρεββάτι για να πας μέσα στο κρύο και -πολλές φορές- τη βροχή, να ψαρέψεις?  Τι είναι αυτό που ανυπόμονα περιμένεις ήδη από το προηγούμενο βράδυ που κανόνισες το ψάρεμα?
Σίγουρα η απάντηση είναι εύκολη : Η αγάπη και το μεράκι για το ψάρεμα. 
Όμως ακόμα ειδικότερα, τι είναι αυτό που,  αντί να πας για Match Fishing ή Surf Casting ή οτιδήποτε άλλο, σε έκανε να αρπάξεις το σάκο με τα τεχνητά και το καλάμι του Spinning και να μαστιγώνεις ασταμάτητα τη θάλασσα?
Τι είναι αυτό που σε κάνει να ρίξεις μια βολή ακόμα?

Πόσες και πόσες γραμμές δεν έχουν γραφτεί περιγράφοντας την πάλη με κάποιο δυνατό ψάρι...
Σε Casting, είτε σε Match, είτε σε Shore Jigging (ειδικά εδώ), ή στο κλασσικό Spinning, όλοι σχεδόν οι αρθρογράφοι αλλά και οι υπόλοιποι ψαράδες, έχουν αφιερώσει αρκετό χρόνο να περιγράφουν τα τραβήγματα του ψαριού τροπαίου. Ούτε και θυμάμαι πόσες γραμμές έχω αφιερώσει και προσωπικά για να γράφω αφηγήσεις από ψαρέματα. Άλλα πρόχειρα και άλλα δημοσιευμένα, αλλά η μάχη με το ψάρι πάντα είναι τα 3/4 του άρθρου.
Άρα η πάλη με το ψάρι θα έπρεπε να είναι το κίνητρο.
Έτσι δεν είναι...?

Από την άλλη δίκιο θα είχε και κάποιος να ισχυριστεί οτι αν δεν πιάνει ψάρια και δεν τα βγάζει, δεν έχει κίνητρο. Ποιός θα του έλεγε οτι κάνει λάθος?  Μπορεί πράγματι το πετυχημένο ψάρεμα να μην κρίνεται από το πόσα νεκρά ψάρια υπάρχουν γύρω σου, αλλά πώς να το κάνουμε, θες να πιάσεις και το ψάρι σου. Σίγουρα το αποτέλεσμα είναι ένα σημαντικός παράγοντας για την κάθε εξόρμηση.
Άρα αυτό πρέπει να είναι το κίνητρο?


Κάποιος πάλι, μπορεί να ισχυριστεί οτι και μόνο η επαφή με τη θάλασσα, είναι αρκετή για να τον ξαναστείλει στην παραλία, αλλά η επαφή με τη θάλασσα έχεις και με άλλες τεχνικές. Και μη βιαστεί κάποιος να πει οτι με το Spinning η επαφή είναι εντονότερη, θα είναι ψέμα.
Άρα?

Φαίνεται οτι τα κίνητρα μπορεί να είναι πολλά και διαφορετικά για τον καθένα, αλλά μιας και το τράβηξα μέχρι εδώ, θα πω και τη δική μου άποψη. Έχω την αίσθηση όμως οτι πολλοί θα συμφωνήσουν.

Σχεδόν σε όλες τις αφηγήσεις που έχω γράψει, κάθε φορά πασχίζω να βρω τρόπο να περιγράψω αυτή τη στιγμή και κάθε φορά αποτυγχάνω. 
Πόση αδρεναλίνη με κατακλύζει όταν το χτύπημα δεν το περιμένω και πόση μαζί με ενθουσιασμό όταν το χτύπημα έρχεται ακριβώς τη στιγμή και στο σημείο που περιμένω...
Με ποιές λέξεις να το περιγράψω αυτό το κύμα που με κατακλύζει, όταν ένα απαλό "τακ" διαδέχεται ένα ξέφρενο φευγιό. Εκείνη τη στιγμή που μέσα σε όλους τους χειρισμούς, παράλληλα το μυαλό ψάχνει να δώσει ταυτότητα στο ψάρι και να το χειριστεί αναλόγως...
Πώς να περιγράψω τη στιγμή που ένα Μαγιάτικο χτυπάει το jig και λυγίζει ανεξέλεγκτα το καλάμι απειλώντας να με παρασύρει κι εμένα μαζί του!!!
Με ποιό τρόπο να περιγράψω την ώρα που ένα απαλό "τακ" με κάνει να "καρφώσω" το Λούτσο που πιστεύω οτι τσίμπησε και ενώ μέχρι τότε τα ψάρια είναι μικρά, ξαφνικά ένα τρομακτικής έντασης φευγιό με δυνατά τινάγματα φανερώνει οτι έπιασα ένα κτήνος...


Νομίζω οτι είναι πέρα από ξεκάθαρο πως αυτό που προσωπικά με κάνει να πηγαίνω κάθε φορά στη θάλασσα, αυτό που με κάνει να ρίξω ακόμα μια βολή είναι εκείνη η μαγική στιγμή... Το χτύπημα!!! 
Κάτι που με ακολουθούσε από την αρχή και τελικά, εδώ που το σκέφτομαι γράφοντας αυτές τις γραμμές, σε ότι ψάρεμα και αν έκανα, αυτό που περίμενα πάντα ήταν αυτή η μαγική στιγμή που το καλάμι λυγίζει απότομα, ο φελλός βούλιαζε, ή το jig "κάπου" σταμάταγε και μετά αυτό το "κάπου" ξέσπαγε σε δυνατό φευγιό.
Πάντα αυτό που μου έδινε δύναμη για μια ακόμα βολή, ήταν αυτή η αναμονή του μεγάλου τσιμπήματος...

Θα μου πεις, "δηλαδή η πάλη με το ψάρι δεν σε ενδιαφέρει?"

Και βέβαια με ενδιαφέρει. Άλλωστε όπως προείπα, και εδώ έχω γράψει "παραμυθάκια" (Fairy tales) όπου περιγράφω τέτοιες μάχες. Και πώς θα μπορούσα άλλωστε να κάνω αλλιώς, όταν η μάχη με κάποιο μεγάλο ψάρι προσφέρεται για περιγραφή με εικόνες.

Και η πάλη αλλά και το αποτέλεσμα με κάποιο δυνατό ψάρι παραδομένο μέσα στην απόχη, είναι εκ των ουκ άνευ και θα ήταν από ψέμα μέχρι υπερβολή να πω οτι δεν με ενδιαφέρουν, ή οτι έρχονται σε δεύτερη μοίρα.
Είναι δύσκολο στη διατύπωσή του, αλλά θα προσπαθήσω να το αποδώσω.



Για μένα το ψάρεμα είναι σαν ένα ψηφιδωτό. Όλες οι ψηφίδες είναι το ίδιο σημαντικές. Έστω μια να λείπει, το ψηφιδωτό χαλάει. Η επαφή με τη θάλασσα, η επιλογή δολωμάτων, η δημιουργία συλλογής από γυαλιστερά ψαράκια, η πάλη με κάποιο ψάρι, το να κρατάω το ψάρι στα χέρια μου μετά, η ανέλπιστη επιτυχία από μια Συναγρίδα ή ένα καλό Λαβράκι, όλα αυτά και τόσα ακόμα είναι οι ψηφίδες στο δικό μου θαλασσινό ψηφιδωτό.
Όμως στο κέντρο βρίσκεται μια μεγάλη έντονη ψηφίδα, που χωρίς αυτή όλα τα υπόλοιπα χάνουν το χρώμα τους. Είναι αυτή που δίνει ζωή σε όλο το ψηφιδωτό.
Είναι αυτό που σε κάθε ψάρεμα, ακόμα και σε άψαρες μέρες, με ωθεί να κάνω μια βολή ακόμα...
Η μαγική στιγμή του τσιμπήματος και της πρώτης αντίδρασης του ψαριού. Όσο πιο έντονη τόσο το καλύτερο!

Πάω για ψάρεμα ...